Petra heeft ruim 20 jaar op de bus gereden
“Bijna 20 jaar heb ik gewerkt als buschauffeur. Door een ongeluk kan ik aan een oog minder goed zien. Daardoor mocht ik opeens niet meer werken. Dat vond ik echt heel erg. Ik heb altijd genoten van mijn werk. Ik mis mijn werk en mijn collega’s. Het bedrijf voelt als familie. Ik moest, tegen mijn zin in, opeens op zoek naar een andere baan.”
Toen ik Marini ontmoette zijn we samen gaan kijken naar wat er nog meer mogelijk was. Zijn er ook andere beroepen die me leuk lijken? En ik vertelde Marini over mijn droombaan. Ik vertelde dat ze er niet van moest schrikken. De afgelopen jaren droomde ik stiekem van een baan als verzorger in de uitvaartsector. Het lijkt mij mooi werk om een overledene af te mogen leggen, als laatste eerbetoon aan de overledene. Ervoor te zorgen dat de overledene mooi is opgebaard wat voor de familie een troostend effect kan hebben.
Ik vertelde Marini dat ik een tijd geleden een briefje stuurde naar een uitvaartcentrum, maar ik heb nooit een reactie gekregen. Samen met Marini maakte ik een plan.
Ik heb het desbetreffende bedrijf waar ik graag zou willen werken vervolgens opgebeld en gevraagd of ze mijn brief ooit wel hebben ontvangen. Mijn brief blijk op een stapel te zijn beland, en is nooit door iemand gelezen. Na een goed gesprek met dit uitvaartbedrijf boden ze mij een stageplek aan. Dolblij was ik. Ik mocht ook een opleiding volgen op hun kosten. Dat heb ik met beide handen aangepakt. De opleiding ging goed, en na mijn diploma boden ze mij een baan aan. Het werk gaat goed en het bevalt me enorm; een mooiere baan kan ik me niet voorstellen.” Toen ik na een paar maanden Marini op straat tegenkwam, ik in mijn uniform, was ik best een beetje trots.”